Het is nog aardedonker buiten als ik op een warm schapenmatje in mijn stille kamer zit. Nadat ik mezelf gezuiverd heb en verbonden ben met mijn Hogere Zelf en de bron, ga ik in meditatie. Ik zie hoe ik verbind met mijn voorouderlijke lijn diep in de aarde. In de lijn achter me staat een prachtige vrouwelijke energie; ze vult mijn hart op met gouden licht. Ik laat het door mijn hele lichaam en daaromheen stromen.

Dan opeens is ze weg. Ik zie een zwart wezen staan. En schrik me rot, want direct zie ik hoe mijn hart nu ook helemaal zwart is geworden. Een vlaag van paniek golft door me heen. Wat gebeurt er? Mijn SRT zuiveringskaarten liggen bij me en meteen ga ik met mijn pendel vragen stellen aan spirit en vraag ik te zuiveren. Zo kom ik erachter dat dit wezen 100% liefde en licht is. He? Ik zuiver alle angsten die ik op dat moment heb en besluit om in contact te gaan met de zwarte figuur. 

Meteen laat het wezen me een beeld zien van de aarde. Ik zie het vanaf grote hoogte en kijk mijn ogen uit. Het is zooo prachtig met groen en blauw. Dan zie ik hoe een enorme zwarte ‘pekachtige’ energie zich over de aarde verspreid. Ik zie mensen erdoor verzwolgen worden. Hun lichamen worden zwart, hun hoofden hangen. Sommigen vallen op de grond. Ik zie heel veel lijden, angst, pijn en dood (het sterven van het bewustzijn of letterlijk overlijden van het lichaam, dat weet ik niet). Ik word er helemaal naar en radeloos van. 

Maar dan zie ik ook iets anders. Er is niet alleen maar zwart. Ik zie randen, slingers van goud licht. Ze lopen door de landen heen, over continenten heen. Ik zie mensen die stralend licht zijn, lichtpuntjes op de aarde en hun bundels van licht stralen kaarsrecht het universum in. Ze zijn overal. Temidden van de donkere massa en vormen de slinger. Ze lichtten elkaar op en verbinden met hun licht. 

Ik kijk op en zie dat het wezen nu recht voor me staat. Voordat ik weer in angst kan schieten zie ik dat het zwarte schild dat om hem heen zit begint te barsten en langzaam in kleine stukjes van hem af valt. Dan zie ik een prachtig lichtwezen tevoorschijn komen dat zo een helder licht uitstraalt als ik nog nooit eerder heb gezien. Het doet bijna zeer aan mijn ogen. Het soort licht kan ik ook niet omschrijven in mensenkleuren. 

‘Kijk’ zegt het wezen. ‘De rol die ik op me heb genomen is wat donker wordt genoemd. Ja, daarmee breng ik, samen met anderen, heel veel lijden, angst en ellende naar de aarde. Maar daarmee hélp ik de mensheid. Alleen zien mensen dat niet en maken van mij iets slechts. Ze gaan ertegen vechten, alleen maken ze zo het lijden nóg groter. De zielen die nu op aarde zijn kunnen een gigántische sprong maken in hun ontwikkeling. Als ze het gaan zien. Daarom zijn ze naar de aarde gekomen. Want deze planeet is daarvoor perfect omdat er dualiteit bestaat.’

Hij laat me een volgend beeld zien van 2 handen die geboeid zijn in zwarte handboeien. Alleen zitten de boeien helemaal niet op slot. Ze zijn meer decoratie want ze kunnen zo af. ‘Als de mens die geboeid is het door heeft, kan ‘ie zo de handboeien afdoen.’ zegt het wezen. Ik zie hoe het meteen lichter wordt om de mens heen. Zo simpel is het dus.

‘Alles is een spel. Het is niet echt.’ zegt het wezen. ‘Maar als je erin gelooft, is het wel levensecht!’ zegt hij lachend. ‘Mijn rol is nu die van het donker. Maar straks, als iedereen weer ‘boven’ is, dan lachen we ons rot samen. Want dan zijn we allemaal weer hetzelfde licht.’ 

Terwijl ik dit nu schrijf besef ik me hoe briljant dit spel is. Zo waanzinnig knap opgezet. Niks is wat het lijkt. Dank je wel iedereen, voor het spelen van je rol. Wat ben ik dankbaar dat ik hier mag zijn nu, mijn rol mag spelen, leren en groeien.

Liefs, Chantal