Je gaat er niet ‘zomaar’ in. Drie dagen en 2 nachten in stilte in het volslagen donker. Althans, ik niet. Mijn voorbereiding was gedaan. Ik had ingevoeld en me ingelezen (zie mijn vorige blog), mijn kleren al eens in het pikdonker uit- en weer aan gedaan (best te doen). Met mijn ogen dicht getracht mijn tanden te poetsen (tandpasta in je mond doen in plaats van op de borstel werkt een stuk beter), geleerd hoe ik een glas water kan vullen zonder dat het overloopt. Uitgeprobeerd hoe je kunt schrijven in het donker, zo dat het later nog te ontcijferen valt ook. Check.

De start
Dan, 5 maanden na mijn aanmelding, sta ik voor de deur van het huis waar ik het donker in zal gaan. Hij zwaait open en ik word warm ontvangen door de gastheer. We zijn met een klein groepje; 5 deelnemers en 2 begeleiders. Na een aantal oefeningen om elkaar beter te leren kennen is het dan zover. We hebben het huis verkend en weten waar toilet, badkamer en de gezamenlijke ruimte is. Onze slaapspullen liggen in de slaapkamers boven; ik heb alles wat ik denk nodig te hebben op een rijtje gelegd. Dat voorkomt oneindig alles aftasten om vinden wat ik nodig heb. Ik heb de traptreden geteld; 16 en weet waar de leuning ophoudt en de vloer begint.

De kaart die ik heb getrokken klopt met het proces: ’turning inwards’. Er staat: ‘er is geen beweging naar binnen; het binnen IS’. Dat had ik in mijn voorbereidende meditaties al gehoord; het gaat om HIER zijn. Overgave aan het nu moment. ‘I surrender’ zeg ik zachtjes tegen mezelf. Onze waterflessen staan klaar, want we gaan niets eten maar watervasten. Alle ramen, deuren, kieren en gaten zijn bedekt met dikke lagen karton. Iedereen zit op zijn meditatiekussentje en dan, dan gaat de laatste kaars uit. Poef. Het is volledig inkt-zwart donker. Al zwaai ik met mijn hand vlak voor mijn ogen; ik zie niets. Helemaal niets. Wat een wonderlijke ervaring!

Donker kan licht niet donker maken
Al direct dient zich nog een mooie ervaring aan. Hoeveel schroeven, tape en drie dubbele lagen karton er ook op de ramen zit; het licht komt er tóch doorheen. Dit doet me beseffen hoe krachtig licht is. Het voelt zo hoopvol en ik word er blij van tot in mijn tenen. Het hele weekend door moeten de begeleiders moeite doen om de diepe duisternis te behouden. Licht kan schijnen op het donker. Maar het donker heeft geen invloed op het licht. Want donker kan licht niet donker maken. Dit inzicht maakt een diepe indruk op me.

Als groep starten we met de serie yoga poses die we tijdens de retraite een aantal keer zullen herhalen. We starten bij het basis chakra en ik voel direct dat er een oud bekend thema geraakt wordt in mij: (on)veiligheid. Ik kom het tijdens de eerste dag van de retraite diverse keren tegen. Er is tenslotte niemand die hier iets ziet, en ik besef me dat als we gaan slapen er werkelijk van alles kan gebeuren. Beelden van onveilige situaties van dit en andere levens komen binnen. Vast geduwd worden op een ziekenhuis bed om een injectie in mijn arm te zetten, ouders die niet bij je mogen zijn als je in datzelfde ziekenhuis ligt en nog maar een dreumes bent, het pesten op school, de dominantie en het narcisme in mijn ouderlijk gezin, mijn brandstapel angst, de traumatische gebeurtenis dat mijn huis wordt binnengedrongen zonder mijn toestemming.

Mijn schouders en rug slaan direct vast. Ademen Chantal, ademen. Je bent veilig. De veiligheid ligt in jezelf. Daal maar. Deze zinnen laat ik als een mantra door me heen gaan. ‘I got my back. Ik kan mezelf dragen. Ik ben mijn eigen bedding. Veilig in mijn bedding’. Mijn hartslag gaat van 180 weer naar normaal. Na de yoga ervaar ik een gevoel van diep zakken, alsof ik in een grote, donkere baarmoeder zit gevuld met de meest pure vorm van liefde. Ik ervaar het hier en het voelt als werkelijk incarneren; een waarachtig ZIJN dat diep doordringt in al mijn cellen. Omdat het veilig is. De liefde wordt alsmaar groter en begint iedereen en alles te omvatten.

Buitenzintuiglijke ervaringen 
Na een paar uur volgen lichtflitsen voor mijn ogen; het donker is helemaal niet donker! Overal is licht. Maar dan komen er beelden; ze zijn niet fijn en ik vind ze zelfs beangstigend. Opnieuw golft de liefde door me heen. Ik stuur het naar alle engerds, wat ervoor zorgt dat ik in groot vertrouwen en positiviteit kan blijven. Zo lossen ze op.

Niet veel later begeeft zich een heel fel licht bij mijn 3e oog en plots besef ik me dat ik de keukenvloer van ons huis zie, maar vanaf een gekke hoek. Een deel van mij is heel helder in de retraite én een ander deel in ons woonhuis. Het duurt even voordat ik besef dat ik in de lamp ben, boven de eetkamertafel. Ik zie mijn man en kinderen zitten aan het avondeten. Ben ik aan het teleporteren? Zou het al etenstijd zijn? Ik stuur ze stuk voor stuk liefde. Mijn hart barst bijna uit elkaar. Oh, wat heb ik ze lief!

Ook krijg ik bezoek van blauwe wezens: ik herken ze als Acturianen. Mijn lijf voelt als een blok beton en ik kan me niet meer bewegen. Mijn schouders en rug doen nog altijd flink zeer en ik voel hoe ze geheeld worden met de energie van liefde. Er komen nog meer enge beelden maar ook deze veranderen als ik ze liefde stuur. Zouden dit mijn demonen zijn? Mijn schaduwkanten? Uit welke dieptes van mezelf komt dit? Er komt geen antwoord. Ik doe een aantal energetische oefeningen en eindig in childpose. Verdriet rolt als een golf over me heen. Ik huil en huil. Zo intens dankbaar voel ik me dat ik hier mag zijn. Dat ik deze ervaring aan mezelf geef.

Al wat nog onverwerkt was komt boven
Moe van de intense tranen verruil ik de harde yogamat voor mijn comfortabele campingmatras in de slaapkamer boven. De anderen zijn in de gezamenlijke woonkamer en ik ben alleen. Mijn lichaam voelt helemaal leeg. Daar waar ik normaal te druk voor ben of niet wil gaan komt nu aan de oppervlakte; de vertering van onverwerkte emoties.

De ene na de andere golf van diep verdriet en vastgeklonken oud zeer spoelt aan. Met mijn 5 jarig innerlijk kind verwerk ik ze stuk voor stuk. We doen dit samen. Glashelder begrijp ik nu de reden van mijn jeugdreuma; het leert mij om tot in de diepste lagen van mezelf te houden. Ook mijn lichaam laat los: als ik me uitrek ‘knakt’ er iets hard in mijn rechterschouder. Al zo lang ik me kan herinneren kan ik mijn rechterarm niet recht naar boven uitstrekken. Maar nu, is mijn arm vrij. Tot op de dag van vandaag. Mijn lichaam heeft de ruimte gekregen om te kunnen loslaten wat er al die jaren zat.

Ik verbaas me erover wat ik in zo’n korte tijd mag verwerken. Uiteraard weet ik dan niet wat het donker nog meer voor me in petto heeft. En dat is maar goed ook. Ik sluit me weer aan bij de anderen en tijdens een deelronde vertel ik wat ik heb meegemaakt. Het is fijn om naar de stemmen van de anderen te luisteren, woorden te geven aan mijn belevenissen en gehoord te worden. De meesten hebben het pittig, er wordt gehuild maar ook gelachen.

De donkerste dieptes in mezelf
Een dag, een nacht en weer een dag glijden voorbij, waarbij het besef van tijd is al snel kwijt is. Ik slaap, douche en verzorg mezelf, mediteer, doe yoga en energetische oefeningen. Het valt me steeds zwaarder en ik voel de kracht in mijn lichaam in een rap tempo afnemen. Tot een moment dat ik niet meer rechtop kan zitten. Het enige dat nog lukt is liggen en mezelf moeizaam verplaatsen van yogamat naar campingmatras. Ik ben duizelig en voel me ijl in mijn hoofd. Ook het verlangen naar frisse lucht wordt dringender.

Tijdens de tweede nacht mag ik nog een laagje verder afpellen. Hoe ik het moet noemen weet ik niet. Een dark night of the soul of een psychose van een aantal uur? Na wat voelt als een paar uur slaap word ik wakker. Geen geluiden buiten, het moet wel nacht zijn nog. Als ik weer probeer te slapen kom ik in een spiraal terecht waarin ik keer op keer naar donkere krochten word gezogen. Totaal weerloos zink ik erin. Opnieuw en opnieuw. Als golven van de zee, als weeën tijdens een bevalling blijven ze maar komen. Ik zie, voel, maar kan niet ontsnappen. Ik raak in paniek, ik wil dit niet. Ik wil weg, eruit! Uit de retraite. Ik wil licht en frisse buitenlucht. Zal ik naar de begeleiding gaan? Zal ik het karton van de ramen halen en het raam openen? Maar ik doe niks. Want ik kan niks; mijn lijf weigert alle dienst. Ik voel me totaal uitgeput en mijn bescherm mechanismes vallen weg.

Nu ik erop terugkijk was dit het meest krachtige moment van het donker. Het manifesteerde zich in mij en ergens op de bodem van deze duisternis, dit 0-punt, besefte ik me dat ik een keuze had. Totale overgave. I surrender. Ik laat al mijn gehechtheden los, en hak alles door; verbinding met mensen, patronen, comfort, oude wonden. Niets kan me nog vasthouden en ik kies voor liefde. Vanaf dat besluit verandert er iets wezenlijks. Nu gaan de golven heen en weer van de meest ultieme bliss van licht en geluk en weer terug naar het rijk van de demonen.

Geboorte van mijzelf
Ga ik dit volhouden? Kan ik dit? JA! Hoor ik mezelf zeggen. Ik kan dit dragen. Ik neem de regie over mijn levenswording in eigen handen. Ik wil niet blijven hangen in de sferen van ongeboorte. Ik wil verantwoordelijkheid nemen voor mezelf als mens en wil daarvoor gaan staan. Ik ben veilig en draag oneindig veel liefde in mij. Dit diepe besef dringt in dat moment door op een laag die ik nog niet eerder bereikt had.

Het geeft me een oerkracht; IK BEN MEZELF. IK BEN WIE IK BEN. Ergens besluit ik om als mezelf geboren te worden. En alle energie en kracht die ik in me heb daarvoor in te zetten. De kracht om mijn mens-zijn in volheid gestalte te geven. Het begin van mijzelf ligt in mij. Ik bewoon mijn eigen huis. Met alles. Met het licht én het donker in mezelf; omdat het allemaal uiting is van één en hetzelfde; liefde. Nu baad ik in een veld van vrede en liefde. Licht en donker. Een ongelofelijk prachtige ervaring van eenheid met alles.

Wat blijft er over?
Ik heb enkele maanden nodig gehad om de ervaring van de dark retreat te kunnen integreren. Eerst om uit het verhaal van de ervaring te komen en te kijken wat erachter ligt. Het mooie is, dat de energie doorgaat. Op verschillende lagen van leven word ik uitgenodigd om te belichamen: de diepe waarachtige liefde voor mezelf, van de meest kleine tot de verheffende grote dingen. Steeds zo volledig mogelijk beschikbaar te zijn in het moment. In mijn lijf aanwezig zijn én blijven. En zo mezelf als mens gestalte te geven. Waar te nemen met compassie, de oordelen en afkeur opmerken. En die ene les steeds in de praktijk brengen; álles is een vorm van liefde. Mijn gidsen helpen me op weg met de volgende woorden die ik regelmatig herhaal ‘Be honest, be true to yourself. Always’.

Ik kan wel zeggen dat mijn dankbaarheid voor leven met 100% is toegenomen. Als ook voor mijn lichaam, dat zich snel herstelde. Er is nog een besef diep doorgedrongen. Zorgen voor een gezond fysiek lichaam is zó belangrijk; als je ‘voertuig’ het niet meer doet kan je niet zoveel. Ik laat mijn lichaam niet meer in de steek.

De natuur is als het leven zelf. Nog steeds als ik de wind op mijn gezicht voel herinner ik me het moment dat ik naar buiten liep, de tuin in na de 3 dagen donker. Daar stond ik; mijn longen vol frisse lucht, de zachte wind strijkend langs mijn wangen. Kijkend naar de prachtige lucht en de zonnestralen. Wat is het licht en deze wereld ongelofelijk mooi.

Dank je wel donker
Ik ben het donker ingegaan en heb mijn eigen licht waargenomen. Sindsdien voel ik me rauwer, puurder en echter. Ik voel contact met de innerlijke liefdesbron; het gouden hart. De strenge in mij die hoge eisen stelt verzacht; de tegenhanger vind ik als een milde stem in mijn hart. Zo bouw ik verder, maak ik me vrij en geef ik ruimte aan leven; aan mijn mens zijn. Voeg ik dingen samen; steek de brug van balans over, daal in en land op de aarde. Voelend in mijn aardse, warme lichaam volg ik spontaan mijn authentieke weg.

Ik ben meegezogen en kon uiteindelijk kijken naar de capriolen van mijn mind. Dit toezien, dit afstand nemen gaf me de simpele vrijheid om te kiezen. Kiezen voor de moeiteloosheid als je herinnert hoe je jezelf kunt dragen in het veld van liefde. Niets na te jagen maar volledig los te laten en te ontvangen. ‘Als het gaan stopt, stopt het reizen. Als er geen verlangen meer is dat je benevelt, ben je in jezelf.’ Het is simpelweg nergens heen gaan. Je bent er al.

Dank je wel donker, voor deze prachtige lessen in leven.