Wie kent het niet? Het leven is druk. Zeker met baan, sociaal leven en wellicht (kleine) kinderen. Never a dull moment. Je staat op, knippert met je ogen en de dag is alweer voorbij gevlogen. Wat je hebt gedaan? Nou veel. Heel veel. En hoeveel daarvan heb je bewust gedaan? Met je aandacht er helemaal bij? Zo erbij dat je even, maar wel helemaal, in het nu kon zijn?

Een dag vliegt voorbij. Een week eigenlijk ook. Om het nog niet over de jaren te hebben! In mijn geval leidt mijn hoofd ook nog eens een geheel eigen leven waarmee de dynamiek compleet is. Mediteren helpt – al doe je het iedere dag maar heel even – om in het nu te komen. Al tot rust komende kijk je naar de schijnbaar eindeloze stroom van gedachten die voorbij glijden. In mijn geval vaak racen. Dringen geblazen is het voor al die spinsels in mijn hoofd. Ooit moest ik in het kader van een oefening opschrijven wat ik dacht op dat moment. Volledige focus op mijn hoofd. Kort gezegd kwam het erop neer dat ik meer gedachten had dan mijn pen kon bijbenen.

Kinderen zijn een prachtig voorbeeld. Weten hoe het werkt. In het nu zijn. Ze worden nog niet geplaagd door planningen en 1.001 dingen die moeten. Zo mooi om ze helemaal op te zien gaan in hun spel. Als ik dat zie gebeuren kan ik daar ontzettend van genieten. Dan neem ik even de tijd om naar ze te kijken. Mijn volwassen ik is wat dat betreft aardig de draad kwijt geraakt. En dus. Besloot ik op een dag om bewust aandacht hebben voor de dingen die ik doe. Mijn neus, ogen en oren wijd openzetten en echt voelen, ruiken, horen, zien en proeven in mijn alledaagse drukke leventje.

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan! Had heel wat oefening nodig. Maar toen het dan toch lukte! Wat een verademing. Zo ging ik naar de kapper en werd uitgenodigd in de stoel bij de wasbak om mijn haar te laten wassen. Ik ging zitten en sloot mijn ogen terwijl ik mijn hoofd achterover liet zakken. Normaal razen gedachten voorbij. Maar nu concentreerde ik me op mijn ademhaling. Normaal vind ik het gevoel van de vingers van de kapper op mijn hoofdhuid al ronduit heerlijk maar deze keer kon ik zo in het moment zijn dat zelfs de waterstralen die over mijn hoofd liepen gewoonweg zalig waren. Het had zo’n kalmerend effect dat het van mij nog wel een uur had mogen duren.

Het zit ‘m in de kleine dingen. De knuffels met je kinderen of partner. Plots vertellen je zintuigen hoe lekker iemand ruikt of hoe zacht de huid voelt. En hoe verrukkelijk is het om wakker te worden en je fris gewassen beddengoed te ruiken waar je nog warm van de slaap onder ligt. Of om naar je handen te kijken terwijl je fruit of groenten snijdt. Hoe ze bewegen. Het zoete sap van de peer ruiken. Een hapje van je zelf gebakken taart met je ogen dicht eten. Een douche nemen wordt een waar genot als je – al is het maar voor 1 minuut – het water over je hoofd en lijf voelt stromen. Zonder na te denken. Alleen maar voelen. Daar wordt de ochtendspits zowaar een stukje lichter door. Nou, bij mij dan toch. Of ’s ochtends – nog steeds in diezelfde ochtendspits – de deur uitstappen en ruiken. Natte aarde en ochtendnevel. Een nieuw seizoen in de lucht. Vogels die fluiten. Weldadig.

Niet alle belevingen zijn even fijn overigens. Diep inademen en je longen vol uitlaatgassen hebben is minder prettig. En de geur van het hondenuitlaatveldje in de zon vind ik ook niet zo tof. Maar ook dat is goed om te ervaren. Wat vind je fijn en wat niet? Ook voelen dat je ergens pijn hebt in je lichaam wil je ook liever niet. Wel wakkert het je bewustwording aan. Waarom heb je pijn? Wil je lichaam je wellicht iets vertellen?

Na ruim een week was het effect van mijn nieuw verworven levenshouding goed merkbaar – op meerdere vlakken – en is het ook mijn omgeving niet ontgaan. Op 1. Ik voel me een stuk relaxter. Op 2. En vrolijker. Op 3. Ik heb meer energie. Want mijn hoofd zit veel minder vol en daarmee heb ik weer energie voor andere dingen. In het ‘nu’ zijn ging ook steeds makkelijker. Mijn zintuigen vertellen me heel veel en ik laat het doordringen. De snelweg aan gedachten wordt zowaar een landweggetje. Of er is gewoon helemaal geen weg meer. Wauw. Mijn dagen worden veel minder gevuld door wat ik morgen, volgende week of over een maand (ja echt) moet doen. En dat geeft mogelijkheden! Nu stap ik in de auto om snel weg te rijden en ineens voel ik het stuur in mijn handen. Ik voel echt, de koelte, het gladde oppervlak. Ik ruik het leer. En de rust daalt als vanzelf over me. Ik loop naar buiten en voel de zon op mijn gezicht. En ineens vind ik tijd buiten te gaan picknicken met mijn kinderen in plaats van te eten aan de keukentafel. Zoals we altijd doen. Zonder dat ik bedenk dat ik eigenlijk nog dat mailtje moet sturen of dat telefoontje moet plegen. Ik doe het gewoon, veel meer tijd kost het niet eens. Ik ga mee met de stroom. Heerlijk.