Vier jaar geleden gaf ik uiting aan wie ik vanuit mijn hart wilde zijn; iemand die anderen aanraakt op een diepere laag en vanuit die verbinding mensen naar het gevoel brengt. Ik startte mijn coachpraktijk tegen alle (voor)oordelen in (er zijn al zoveel coaches, zou je jezelf nou intuïtief coach noemen) en ging mensen begeleiden op mijn manier. Ik ontdekte hoe goed coachen bij mij past; ik mag dingen wakker maken bij mensen, door het zelfsturend vermogen van mensen te activeren. Want iedereen heeft zijn eigen wijsheid diep van binnen en eenieder mag voor zichzelf ontdekken hoe dat eruit ziet en er vorm aan geven op een manier die bij hem of haar past. In alle vrijheid. 

Wat ik ook zo prachtig vind aan coachen is dat ieder mens die ik mag begeleiden mij ook weer iets spiegelt; aandachtspunten voor mezelf. Zo blijf ik steeds in beweging. Vier jaar geleden ben ik een nieuw pad van ontwikkeling gaan bewandelen en inmiddels weet ik dat het niet meer stopt. Patronen worden steeds duidelijker en telkens word ik uitgenodigd een laag dieper te zakken. Het is aan mij wat ik daarmee doe; of ik het pak of niet.

Levenslessen
Als ik het over spiegels heb dan is mijn dochter persoonlijk hofleverancier van mijn grootste levenslessen. Daarover schreef ik dit artikel al eerder. Zij raakt steeds dingen in mij aan; in het afgelopen half jaar kwamen mijn pijnpunten ‘buitengesloten voelen’ en ‘anders zijn’ weer bovendrijven toen zij in de situatie kwam die ik heel goed ken. Ze ging op een strikt suikervrij dieet en kan niet hetzelfde eten als anderen. Ik voelde haar verdriet en projecteerde mijn oude pijn op haar. Het duurde me even om te beseffen dat zij haar eigen stukken aan mag kijken en ik de mijne. En ik ben er om haar te ondersteunen zodat zij kan leren om op eigen benen te staan. Zodat ze haar kracht kan aanspreken en voelen dat ze dit aankan, hoe klein ze ook is.

Ook dat was weer een spiegel. Ook hier realiseerde ik me dat ik een keuze heb. Ik kan in de slachtofferrol gaan ‘ik ben zielig want ik mag niet meedoen, want ik eet anders’. Of ik kan kiezen dat ik achter deze manier van eten en leven sta. Nee, ik eet geen dieren, suiker en neem geen alcohol. Ik wil zuiver leven en mezelf zuiver voeden zodat ik zuiver kan zijn en denken. Het is een keuze die ik zelf maak en dat voelt goed.

Coaching & dans
Twee jaar geleden kwam ik in een stroomversnelling. Tijdens de afronding van de training chakrapsychologie een paar jaar eerder zag ik een duidelijk beeld: mensen begeleiden via coaching, dans en schrijven. Losse delen. Zo interpreteerde ik het althans. Langzaam daalde het inzicht dat ik toen al kreeg aangereikt: waarom mijn passies coaching en dans niet verbinden? En zo vond ik de opleiding ‘danscoaching’ (ja, die bestaat!). Daarin zette ik de zoektocht, die ik inmiddels was gestart, voort: hoe kan ik vanuit warme zachtheid werken, leven en tegelijkertijd ook stevig staan?

Elfenvleugels
Vlak voor het afronden van de opleiding vorig najaar deed ik iets dat ik al heel lang wil. Al sinds mijn tienerjaren wil ik een tatoeage. Eerst mocht ik het niet, daarna durfde ik niet meer. Want naalden en ik zijn niet de beste vrienden sinds mijn ziekenhuisverleden. En dat is zacht uitgedrukt… Toch, die tatoeage ging er komen. Ik wist waar, ik wist al snel wat. Elfenvleugels. Deze tatoeage heb ik niet laten zetten om te schoppen of te shockeren, want ik had heel wat mensen om mij heen die het niet wilden of begrepen. Ik deed het voor mezelf. En daarvoor moest ik stevig mijn angsten en de weerstand om me heen aangaan. Maar ik heb het gedaan.

De tatoeage zit op mijn rechterpols en herinnert me er iedere dag aan dat ik me op mijn eigen wijze mag neerzetten. Het herinnert me aan wie ik ben en wat ik kom doen. Dat ik met energie en positieve lichtheid wil werken vanuit oneindige liefde en zachtheid. De danssolo die ik deed om de opleiding af te ronden was de erkenning van mijzelf, met mijn vrouwelijke energie. Gaan staan voor wie ik wil zijn, werkend met dans (vaak gehoord: dat vinden mensen eng, moet je niet doen!), werkend met het lichaam, energetisch werken (oei, dat is wel zweverig!) maar op een zachte, verbindende manier. Dát ben ik! Het openlijk laten zien van de tatoeage aan het einde van mijn dans aan de mensen die met me mee hadden gereisd voelde heel intens en betekende ongelofelijk veel voor mij. Nu mag iedereen hem zien. 

Meebewegen met de stroom
In de afgelopen vier jaar kwam ik ook tot een andere ontdekking; het leven stroomt. En het geeft me precies wat ik nodig heb. Ik mag erin meegaan en erop vertrouwen dat het juiste naar mij toekomt. Als ik vecht of tegenwerk dan zit ik vooral mezelf en mijn eigen leven(sdoel) in de weg. Het is een reis. Ik hoef alleen maar te luisteren. Vertrouwen, volgen en meebewegen. Zonder angst. Vanuit een ontspannen alertheid. Ik leun niet achterover en zie het wel, nee ik luister, kijk en laat mezelf zien. Doe wat ik voel dat ik moet doen. Dan gaat het als vanzelf. En ja, sommige dingen op mijn pad zijn allesbehalve leuk en soms ronduit heftig. Maar als ik ze aanga – en daar kies ik dan voor – wéét ik dat ik iets leer wat me weer verder gaat helpen.

Mijn eigen kracht
Zo kwam er een paar weken geleden een proefsessie coaching met paarden voorbij en ik wist meteen dat ik dit ging doen. Het werd een confronterende sessie die me weer het thema voorhield dat ik in mijn kracht mag gaan staan. Ik moest me héél groot maken (wat in mijn beleving arrogant overkomt) om het paard naar mij te laten luisteren. Nou ja, om het überhaupt in beweging te krijgen (we stonden al een half uur stil; hij en ik). Ik ontdekte wederom dat ik me krachtig kan voelen op mijn manier; vanuit warmte en zachtheid. Toen luisterde het paard naar mij en volgde hij mij; we bewogen samen. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe fantastisch dat was!

Die middag werd het me in alle hevigheid duidelijk. In ons zit een innerlijke kracht en daarmee kan je bereiken wat je maar wilt. Echt. Ik kan de dingen zien zoals ik wil. Ik kan me slachtoffer voelen, ik kan me zielig voelen, maar alles is een gegeven. Wat ik ermee doe is MIJN keuze. Ik kan het maken zoals ik wil. Wat geeft dat een ongelofelijke vrijheid. En iedereen kan het. 

Naar mijn gevoel luisteren
In veel situaties zat afgelopen jaar de boodschap ‘luister naar je gevoel en volg dat’. Zeker, ik mag luisteren naar anderen en neem die wijsheid mee. Maar als het écht niet strookt met mijn gevoel weet ik nu, niet doen. Het kan kloppen voor de ander, maar het hoeft niet te kloppen voor mij. Iedereen loopt zijn eigen pad om dingen te leren, ik ook. Jij ook. Doe het vooral op je eigen manier!

Als ik terugkijk gingen mijn levenslessen eerst puur over loslaten. Anders gezegd: toelaten. Ook de donkere kanten van mezelf, de boosheid. Zodat ik kon gaan toelaten; ontvangen. En dan zie ik mijn pure ik. Ik voel een hele liefdevolle kracht. Een grote zachte kracht. Oerkracht. Ik voel het diep onderin mijn buik ontwaken. Steeds sterker, steeds krachtiger. Het wil aandacht, ik hoor het roepen ‘herinner jezelf Chantal’. Ik mag mijn zachte warme vuur gaan uitdragen, dansen, leven. Anderen ermee aanraken.

Ik hoop dat ik dat ik jou mag inspireren om af te dalen naar binnen en te voelen. En daarna misschien ook jezelf te uiten; wie jij bent. Deel het als je wilt op jouw manier, met wie je wilt.

Ondertussen gaat mijn reis verder en ben ik benieuwd waar ik over vier jaar zal zijn. 🙂

Deze blog is een vervolg op het artikel ‘Mijn verhaal’.